Ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει παράξει κάποιες φορές υπέροχα και άλλες φορές φρικτά κατασκευάσματα στο πέρασμα των αιώνων. Η ποίηση, η μουσική, το θέατρο και τα εικαστικά μπορεί να είναι κάτι όμορφο ή άσχημο, σύμφωνα με το υποκειμενικό αισθητικό κριτήριο καθενός. Η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει είτε ως εργαλείο χειραφέτησης ενάντια σε κάθε εξουσία, είτε ως μηχανισμός χειραγώγησης της κοινωνίας, ελεγχόμενος από την εξουσία. Όμως ο ανθρώπινος πολιτισμός δεν είναι μόνο αυτό.
Ένα σοβαρό δείγμα του πολιτισμού κάθε κοινωνίας είναι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Αυτό που αποκαλούμε κατ’ ευφημισμό Δίκαιο. Στην Ελλάδα δεν απονεμήθηκε πραγματικά δικαιοσύνη ούτε για τα εγκλήματα των δοσίλογων και των ταγμάτων ασφαλείας κατά τη γερμανική κατοχή, ούτε για τα εγκλήματα του κράτους κατά τον εμφύλιο, ούτε για τα εγκλήματα της 7ετίας από τη χούντα αλλά -και εσχάτως- ούτε για τα οικονομικά εγκλήματα των ελλήνων ολιγαρχών που κάνανε το κράτος φέουδό τους και πλουτίσανε σε βάρος του λαού. Ο κρατικός μηχανισμός εξακολούθησε να ελέγχεται για πάνω από έναν αιώνα από τα ίδια πρόσωπα και τους απογόνους τους. Φασίστες, μεγαλοαστοί, λαμόγια, μαφιόζοι, μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια.
Σε αντίθεση με αυτή την προνομιακή σχέση των μεγάλων εγκληματιών -συνεργατών του αμαρτωλού κράτους- με τη δικαιοσύνη, βιώνουμε στη μνημονιακή Ελλάδα (κάτι όμως που ξεκινά πολλά χρόνια πριν) την εκδικητική μανία της δικαιοσύνης ενάντια στα κινήματα, τους πολιτικούς κρατούμενους, αλλά και τους σύγχρονους φτωχοδιαβόλους της κρίσης. Η βία απο το κράτος, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και την εξουσία που ασκείται στους φυλακισμένους και ειδικά σε αυτούς που σταθήκαν πολέμιοι αυτής της βίας (ανεξάρτητα αν το έκαναν με τον σωστό η λάθος τρόπο) είναι η ίδια με αυτή που ασκείται στους έγκλειστους οικονομικούς μετανάστες και πρόσφυγες πολέμου ,στον οποιονδήποτε είναι στο περιθώριο και προσπαθεί να επιβιώσει.
Μια σειρά νόμοι φασιστικής έμπνευσης (τρομονόμοι, ιδιώνυμα, ειδικές φυλακές, ειδικά δικαστήρια, ποινικοποίηση των φιλικών, συγγενικών και ιδεολογικών σχέσεων) έχουν περάσει στο Δίκαιο της χώρας ως «δημοκρατικοί» καταπατώντας, σχεδόν ξεσκίζοντας ακόμα και αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας. Όταν δε αυτοί οι νόμοι δεν είναι αρκετοί θεσμοθετούνται νέοι, πιο αυταρχικοί, με ταχύτητα αστραπής. Σε άλλες περιπτώσεις δε λαμβάνονται από το κράτος υπ’ όψιν οι νόμοι που υποτίθεται πως προστατεύουν τον πολίτη, χωρίς καμιά μετέπειτα τιμωρία για τους κρατικούς και παρακρατικούς λειτουργούς που τους παραβιάζουν. Δικαιοσύνη δηλαδή με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και αυτό είναι αναμφισβήτητα δείγμα του σάπιου πολιτισμού μας.
Ε, λοιπόν αυτό το Δίκαιο δεν είναι δίκαιο…
Από τις 2 Μαρτίου ξεκίνησε μαζική απεργία πείνας από πολιτικούς κρατούμενους σε διάφορες φυλακές της χώρας. Ο αριθμός των απεργών αυξάνεται καθώς περνούν οι μέρες. Τα αιτήματα αυτής της απεργίας πείνας είναι αυτά που κάθε νοήμων άνθρωπος με δημοκρατικές ευαισθησίες θα θεωρούσε αυτονόητα. Όμως στην Ελλάδα του 21ου αιώνα μόνο αυτονόητα δεν είναι:
Κατάργηση του «κουκουλονόμου».
Κατάργηση των αντιτρομοκρατικών νόμων.
Κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’.
Άμεση απελευθέρωση του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού.
Η άμεση ικανοποίηση των παραπάνω αιτημάτων δεν είναι μόνο θέμα των έγκλειστων αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς και τους ποινικούς κρατούμενους, αλλά κατά κύριο λόγο αυτούς που βρίσκονται έξω αγωνιζόμενοι, όχι μόνο για τον ελευθεριακό κομουνισμό και την αναρχία, αλλά και αυτούς που αγωνίζονται για να δημιουργήσουν αναχώματα δημοκρατίας ενάντια στην επέλαση του νέου φασισμού. Μας αφορά δηλαδή ΟΛΟΥΣ.
Για μας η απεργία πείνας είναι το ύστατο μέσο κάθε αγωνιστή και θεωρούμε αυτήν την πράξη αυτοθυσίας ως έμπνευση και συνάμα κληρονομιά που πέφτει πάνω στις πλάτες εμάς των αγωνιζόμενων πολιτικά και κοινωνικά στην ιστορική αυτή φάση που ζούμε. Οι απεργοί ΠΡΕΠΕΙ να νικήσουν, όχι γιατί έτσι θα λυθούν όλα τα προβλήματα της κοινωνίας μας, αλλά γιατί έτσι θα έχει να επιδείξει μια μικρή (αλλά ουσιαστική κατά τη γνώμη μας) νίκη ο ανθρώπινος πολιτισμός.
Άσχετα με την κριτική που μπορεί ο καθένας να ασκήσει σε θέματα τακτικής ή ακόμα και πολιτικής ουσίας πιστεύουμε ακράδαντα ότι η έμπρακτη αλληλεγγύη μας είναι το λιγότερο που έχουμε να προσφέρουμε αυτήν την κρίσιμη στιγμή.
Τσιριτσάντσουλες

Αξιο απορίας είναι ότι σε κάποιες τοπικές μας εφημερίδες, οι οποίες θέλουν να θεωρούνται “έγκυρες” και “αξιόπιστες”, παρατηρείται μια εμμονή με το θέμα των κοιτασμάτων ορυκτών στο Ιόνιο και την “αναγκαία” “αξιοποίηση” τους. Κάθε δέκα μέρες θα δούμε τουλάχιστον ένα ρεπορτάζ, και πολύ συχνά και πρωτοσέλιδο, με τίτλους του τύπου:

“πετροδολάρια θα πλημμυρίσει το Ιόνιο”,

“Χαράς ευαγγέλια” για επενδυτές και τοπικές κοινωνίες η επιστροφή του γεωφυσικού ερευνητικού σκάφους Nordic Explorer “,

“ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΣΤΟ ΙΟΝΙΟ και πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου”,

“ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ – «Ανοίξαμε» και περιμένουμε επενδυτές”,

“ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ οικόπεδα υδρογονανθράκων δίνουν ελπίδα”,

“Οι Νορβηγοί βρήκαν περισσότερα από όσα υπολόγιζαν”,

“Πετρέλαιο υπάρχει και δημιουργεί προσδοκίες”,

“Τα πετρέλαια θα στηρίξουν την τοπική οικονομία”,

“Ο “μαύρος χρυσός” του Ιονίου στα χέρια των επενδυτών”

και άλλα πολλά λες και είναι κάτι το αυτονόητο, κάτι το φυσικό η εξόρυξη του μη ανανεώσιμου ορυκτού από τα έγκατα της γης. Σαν να είναι ανάγκη, όπως το νερό και η τροφή, για την επιβίωση μας, και το θέλουμε όλοι.

Από πότε η τοπική μας κοινωνία αποφάσισε για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, που επηρεάζει όλους, εμάς και τους απογόνους μας, το φυσικό μας περιβάλλον και όλα τα είδη ζωής που συνυπάρχουν μαζί μας σε ετούτο το τόπο, και δεν το θυμάται κανείς? Δεν πρόκειται για το μπάζωμα λακκούβας σε κάποιο δρομάκι που εννοείται ότι πρέπει να γίνει και δεν χρειάζεται η συναίνεση όλων των ιονίων νήσων για να γίνει, γιατί δεν επηρεάζει όλους.

Πρόκειται για ένα εγχείρημα που θα καθορίσει το βίος γενιών και γενιών. Είναι ένα μεγαλεπήβολο έργο που με μια στραβή (φυσική καταστροφή όπως υπερκαταιγίδα ή σεισμός, τρομοκρατικό χτύπημα, πόλεμος ή ανθρώπινο λάθος-ατύχημα) μπορεί να οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταστροφή της ζωής μας στη Ζάκυνθο και το Ιόνιο. Όχι πως χρειάζεται να γίνει στραβή εδώ που τα λέμε. Η μόλυνση είναι στάνταρντ και θα μείνει κληρονομία για τις επόμενες γενιές. Όπως στάνταρντ θα είναι και η κρατική και παρακρατική τρομοκρατία που θα υποστούμε, καθώς θα έχουν συμφέροντα τα οποία θα τα εξασφαλίσουν με οποιοδήποτε κόστος ή και “παράπλευρη απώλεια”.

“Θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας”.

Στις 10 Νοεμβρίου ο Νίκος Ρωμανός, αιχμάλωτος στις φυλακές κορυδαλλού κατηγορούμενος, μαζί και με άλλους νεαρούς, για τη  διπλή απαλλοτρίωση στο Βελβεντό Κοζάνης, ξεκίνησε απεργία πείνας,

 διεκδικώντας τα απλά αυτονόητα. το δικαίωμα σε μια ανάσα ελευθερίας, την μόρφωση. Δικαίωμα που έχει παραχωρηθεί με νόμο του ίδιου κράτους που σήμερα του το αρνείται.  και που έδωσε ως απάντηση στον αγώνα του  εισαγγελική εντολή αναγκαστικής σίτισης, πράξη που συνιστά βασανιστήριο, βιασμός. Οι θεράποντες ιατροί αρνήθηκαν να εκτελέσουν την εντολή και συνεχίζει τον αγώνα του ο Νίκος, έως και σήμερα 6-12-2014, 26η μέρα της απεργίας πείνας.
 Στον αγώνα του στάθηκαν αλληλέγγυοι με απεργία πείνας οι Μιχαηλίδης (από 17/11/14 και ο οποίος επίσης νοσηλεύεται), Πολίτης και Μπουρζούκος (από 1/12/14), στους οποίους επίσης εκφράζουμε την συμπαράστασή μας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ  ΡΩΜΑΝΟ, ΜΗΧΑΛΙΔΗ, ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΜΠΟΥΡΖΟΎΚΟ
                                                                                                                  
 RossoNero

To De toda la vida (Εφ' όρου ζωής) (Lisa Berger & Carol Mazer, 1986) είναι ένα ντοκιμαντέρ για την οργάνωση Mujeres Libres (Ελεύθερες Γυναίκες), το οποίο διηγείται, μέσω συνεντεύξεων, τη συμμετοχή τους στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και τον καθημερινό τους αγώνα ως αναρχικές και ως γυναίκες, στον πόλεμο και την Επανάσταση. Οι πρωταγωνίστριες μιλούν για το πώς αναμείχθηκαν στον πόλεμο, για τις σχέσεις τους με άλλες αναρχικές οργανώσεις και για τη ζωή τους μετά τον πόλεμο και το τέλος της δικτατορίας του Φράνκο. Οι Mujeres Libres αποτελούν ακόμη ένα υπόδειγμα επαναστατικού φεμινισμού.

 Πηγή : http://nisafispartis.wordpress.com/2014/03/04

Στο τελευταίο ανακοινωθέν του ο Subcommandante Marcos παίρνει λίγο χρόνο για να απαντήσει στην εκστρατεία ενάντια στους αναρχικούς που ξεκίνησε από τα μέσα ενημέρωσης του Μεξικού και από μέρος της αριστεράς. Ο Marcos κάνει σαφές ότι εκείνοι που έχουν εγγραφεί στο Escuelita (μικρό σχολείο) και έχουν ζητήσει από τους Ζαπατίστας να μην αποδεχθούν τους αναρχικούς, και, επιπλέον, «αναμένουν μια συγγνώμη και εκκαθάριση του καταλόγου εγγραφών», δεν είναι ευπρόσδεκτοι στο σχολείο. Οι Ζαπατίστας καλούν τους Μεξικάνους αναρχικούς να στείλουν κείμενα τα οποία θα απαντούν στις κατηγορίες εναντίον τους, και τα οποία θα δημοσιευθούν στην ιστοσελίδα του EZLN. Eagainst.com 15 του Νοέμβρη του 2013

Συσπείρωση Αναρχικών

Αθήνα, 2 Νοεμβρίου 2013

Πηγή:http://anarchypress.wordpress.com

Μετά τις φιέστες και τι παράτες των ντόπιων αρχόντων και των ρώσων συναδέλφων τους στα πλαίσια των πολιτιστικών ανταλλαγών των λαών, βάλαμε και εμείς το λιθαράκι μας.


      collective antiautoritaire

Ανακοίνωση των ομάδων του 2ου Φεστιβάλ αυτοοργανωμένης θεατρικής έκφρασης

Το μεσημέρι της Τετάρτης 30/10/2013, αστυνομικοί εισέβαλαν στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός και προσήγαγαν δύο ηθοποιούς που βρίσκονταν στον χώρο και στους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες για παραβίαση σφραγίδας, διατάραξη οικιακής ειρήνης και κατ’ επανάληψη κατάληψη δημόσιου κτιρίου. Σήμερα, Πέμπτη 31/10 στις 12 μ.μ, οι δύο συλληφθέντες περνούν από αυτόφωρο στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο της σχολής Ευελπίδων (κτήριο 2). Σύμφωνα με αυτές τις εξελίξεις, οι παραστάσεις μας παίρνουν χαρακτήρα αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του Εμπρός, υπεράσπισης του χώρου απέναντι στην καταστολή και αλληλεγγύης σε όλους τους κατειλημμένους και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Η πρώτη μέρα του Φεστιβάλ αναβλήθηκε λόγω ασθένειας ενός μέλους του θιάσου. Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ συνεχίζεται ως εξής: Στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ (Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή) Πέμπτη 31/10 στις 21:00 Εχθροί εξ αίματος του Αρκά, Buffonata Παρασκευή 1/11 στις 18:30 Πέρσες του Αισχύλου, Τσιριτσάντσουλες στις 21:00 Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού (και μερικών άλλων ανατρεπτικών) του Ντάριο Φο, Μηχανικοί του Φθηνού ΜελοδράματοςΣάββατο 2/11 Ανάκριση του Πέτερ Βάις, Facta non Verba Στην Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 Κυριακή 3/11 στις 21:00 Το Δώρο, Θεατρικός κύκλος Ανάπλους Ακολουθεί γιορτή μετά μεζέδων και μουσικής Είσοδος ελεύθερη. Θεατρικές ομάδες:

Τσιριτσάντσουλες, Buffonata, Ανάπλους, Μηχανικοί του φθηνού μελοδράματος, Facta nonVerba

    

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                Πηγή:Τσιριτσάντσουλες

Την Πέμπτη 19-9-2013 έγινε αντιφασιστική συγκέντρωση στις πύλες του μουσικού γυμνασίου. Με αφορμή την δολοφονία του 34χρονου αντιφασιστα αγωνιστή και ραπερ Παυλου Φύσσα a.k.a. Killah P.  Πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στη συνέλευση των καθηγητών, η οποία γινόταν εκείνη την ώρα, όπου έγινε ενημέρωση και ταυτόχρονα εκφράστηκε  αλληλεγγύη μας στον αγώνα τους. Ακολούθησε πορεία με κατεύθυνση τα γραφεία της ναζιστικής-δολοφονικής συμμορίας στον Αγ.Διονύσιο όπου φωνάχτηκαν αντιφασιστικά συνθήματα, πετάχτηκαν τρικάκια και εκτοξέυτηκαν αντικείμενα στην είσοδο των γραφείων. Ήταν άφαντοι οι φασίστες. Στη συνέχεια η πορεία κατευθύνθηκε προς το κέντρο της πόλης όπου αναρτήθηκε πανό σε κεντρική πλατεία (πλ.Αγ.Μάρκου).
Το πανό έγραφε :
34 ΧΡΟΝΩΝ ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΝΑΖΙ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ

Κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του αντιφασίστα αγωνιστή Παύλου Φύσσα από νεοναζί στο Κερατσίνι.
                                                                  19/09/2013,
7:30 μ.μ. στις πύλες του Μουσικού Γυμνάσιου στο ποτάμι.

Παρέμβαση στη Ζάκυνθο.

Σε μια κίνηση ακραίου ιστορικού συμβολισμού, δήμος και αστυνομία αποφάσισαν να επιτεθούν ξημερώματα 4ης προς 5η Αυγούστου, 77 χρόνια ακριβώς μετά την επιβολή της δικτατορίας Μεταξά, στο χώρο που συμβόλισε την αντίσταση κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Στόχος ήταν το παράρτημα του Πανεπιστημίου της Πάτρας, ο τόπος που οι φοιτητές κατέλαβαν το Νοέμβρη του '73 για να αντισταθούν στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, στο κτίριο που για 40 χρόνια χτυπά η καρδιά των κοινωνικών αγώνων της πόλης. Εκεί που γεννιούνται καθημερινά δομές αλληλεγγύης που γίνονται η ασπίδα των καταπιεσμένων. Παράλληλα σχεδίασαν και εκτέλεσαν, σε εντυπωσιακή συνεργασία με τοπικά δίκτυα «ενημέρωσης» που βρίσκονται πάντα σε ανοιχτή γραμμή ασυρμάτου με την αστυνομία, μαφιόζικες επιχειρήσεις σε δύο ακόμα χώρους που λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης και πολιτικής παρέμβασης [Μαραγκοπούλειο και στέκι ΤΕΙ] συλλαμβάνοντας αγωνιστές με αστείες κατηγορίες.


Είναι το τέλος της αυταπάτης για όσους ζούσαν ακόμα με αυταπάτες. Η διάλυση του χώρου που Παραρτήματος δεν στρέφεται μόνο ενάντια στους αναρχικούς αλλά στους ίδιους τους κοινωνικούς αγώνες. Στόχος του δημάρχου, που πασχίζει να δείξει «έργο» ενόψει των εκλογών, είναι μια πόλη «καθαρή» από πορείες, απεργίες και συγκεντρώσεις. Τα συνεργεία του ήδη έπιασαν δουλειά χτίζοντας τις εισόδους. Αντί να απελευθερώσει την πόλη από την λαίλαπα των ιδιωτικών συμφερόντων κλείνει κάθε πραγματικά δημόσιο χώρο με μόνο του μέλημα να παραδώσει τα πάντα στην αγορά. Το πρότυπο είναι ο εμπορικός πεζόδρομος. Ελεύθερη πόλη για αυτόν σημαίνει μια πόλη ελεύθερη να καταναλώνεις, να περπατάς μόνο για να χαζεύεις βιτρίνες.

Η θέση και το κοινωνικό αποτύπωμα της κατάληψη του Μαραγκοπουλείου χαλούσε τα σχέδια για κοινωνικό άνοιγμα τη χρυσής αυγή στις φτωχές γειτονιές της πόλης. Αυτός ήταν και ο στόχος της άμεσης διάλυσης της. Η περίφημη θεωρία των ακρών - που βέβαια όλως τυχαίως χρησιμοποιείται αποκλειστικά ενάντια στο ανταγωνιστικό κίνημα - δεν είναι τίποτε παραπάνω από την επέκταση της θεωρίας του μεσαίου χώρου. Μια τυπικά φασίζουσα πολιτική που θέλει να επιβάλει στην κοινωνία το πρότυπο του «μέσου ανθρώπου», των μέσων αναγκών, συνηθειών, συμπεριφορών και απόψεων. Είναι προφανές πως αυτός ο μέσος άνθρωπος δεν υπάρχει! Αποτελεί απλά μια φασιστική κατασκευή της εξουσίας με σκοπό να ποινικοποιήσει όχι μόνο όποιον αντιστέκεται, αλλά και όποιον διαφέρει.

Κάποιοι μετρούν την πραγματικότητα με αριθμούς, την εξουσία με τραπεζικούς λογαριασμούς, την ισχύ με τα όπλα. Θεωρούν πως το ανταγωνιστικό κίνημα είναι κτίρια, ντουβάρια, μπετά. Θα απογοητευτούν. Το ελευθεριακό κίνημα είναι κάτι πολύ περισσότερο από όλα αυτά. Με βαθιές ρίζες στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες δεν κατοικεί ούτε φυλακίζεται σε ντουβάρια, ζει στα σπλάχνα της κοινωνίας. Τη στιγμή που ο φασισμός γίνεται η χρυσή ασπίδα του συστήματος και των αφεντικών το ελευθεριακό κίνημα γίνεται η ασπίδα της κοινωνίας. Προτάσσοντας την αλληλεγγύη απέναντι στον ατομισμό, την αντίσταση ενάντια στο φόβο, τη συλλογική δημιουργία απέναντι στην καταστροφή, τη ίδια τη ζωή απέναντι στο θάνατο.

Θα μας βρουν μπροστά τους...

Ελευθεριακή πρωτοβουλία ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο
No Mans Land
Πηγή : http://eleftheriaki.blogspot.gr/2013/08/4-5.html