Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας
Posted by RossoNero | Posted in | Posted on 9:33 μ.μ.
Ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει παράξει κάποιες φορές υπέροχα και άλλες φορές φρικτά κατασκευάσματα στο πέρασμα των αιώνων. Η ποίηση, η μουσική, το θέατρο και τα εικαστικά μπορεί να είναι κάτι όμορφο ή άσχημο, σύμφωνα με το υποκειμενικό αισθητικό κριτήριο καθενός. Η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει είτε ως εργαλείο χειραφέτησης ενάντια σε κάθε εξουσία, είτε ως μηχανισμός χειραγώγησης της κοινωνίας, ελεγχόμενος από την εξουσία. Όμως ο ανθρώπινος πολιτισμός δεν είναι μόνο αυτό.
Ένα σοβαρό δείγμα του πολιτισμού κάθε κοινωνίας είναι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Αυτό που αποκαλούμε κατ’ ευφημισμό Δίκαιο. Στην Ελλάδα δεν απονεμήθηκε πραγματικά δικαιοσύνη ούτε για τα εγκλήματα των δοσίλογων και των ταγμάτων ασφαλείας κατά τη γερμανική κατοχή, ούτε για τα εγκλήματα του κράτους κατά τον εμφύλιο, ούτε για τα εγκλήματα της 7ετίας από τη χούντα αλλά -και εσχάτως- ούτε για τα οικονομικά εγκλήματα των ελλήνων ολιγαρχών που κάνανε το κράτος φέουδό τους και πλουτίσανε σε βάρος του λαού. Ο κρατικός μηχανισμός εξακολούθησε να ελέγχεται για πάνω από έναν αιώνα από τα ίδια πρόσωπα και τους απογόνους τους. Φασίστες, μεγαλοαστοί, λαμόγια, μαφιόζοι, μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια.
Σε αντίθεση με αυτή την προνομιακή σχέση των μεγάλων εγκληματιών -συνεργατών του αμαρτωλού κράτους- με τη δικαιοσύνη, βιώνουμε στη μνημονιακή Ελλάδα (κάτι όμως που ξεκινά πολλά χρόνια πριν) την εκδικητική μανία της δικαιοσύνης ενάντια στα κινήματα, τους πολιτικούς κρατούμενους, αλλά και τους σύγχρονους φτωχοδιαβόλους της κρίσης. Η βία απο το κράτος, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και την εξουσία που ασκείται στους φυλακισμένους και ειδικά σε αυτούς που σταθήκαν πολέμιοι αυτής της βίας (ανεξάρτητα αν το έκαναν με τον σωστό η λάθος τρόπο) είναι η ίδια με αυτή που ασκείται στους έγκλειστους οικονομικούς μετανάστες και πρόσφυγες πολέμου ,στον οποιονδήποτε είναι στο περιθώριο και προσπαθεί να επιβιώσει.
Μια σειρά νόμοι φασιστικής έμπνευσης (τρομονόμοι, ιδιώνυμα, ειδικές φυλακές, ειδικά δικαστήρια, ποινικοποίηση των φιλικών, συγγενικών και ιδεολογικών σχέσεων) έχουν περάσει στο Δίκαιο της χώρας ως «δημοκρατικοί» καταπατώντας, σχεδόν ξεσκίζοντας ακόμα και αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας. Όταν δε αυτοί οι νόμοι δεν είναι αρκετοί θεσμοθετούνται νέοι, πιο αυταρχικοί, με ταχύτητα αστραπής. Σε άλλες περιπτώσεις δε λαμβάνονται από το κράτος υπ’ όψιν οι νόμοι που υποτίθεται πως προστατεύουν τον πολίτη, χωρίς καμιά μετέπειτα τιμωρία για τους κρατικούς και παρακρατικούς λειτουργούς που τους παραβιάζουν. Δικαιοσύνη δηλαδή με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και αυτό είναι αναμφισβήτητα δείγμα του σάπιου πολιτισμού μας.
Ε, λοιπόν αυτό το Δίκαιο δεν είναι δίκαιο…
Από τις 2 Μαρτίου ξεκίνησε μαζική απεργία πείνας από πολιτικούς κρατούμενους σε διάφορες φυλακές της χώρας. Ο αριθμός των απεργών αυξάνεται καθώς περνούν οι μέρες. Τα αιτήματα αυτής της απεργίας πείνας είναι αυτά που κάθε νοήμων άνθρωπος με δημοκρατικές ευαισθησίες θα θεωρούσε αυτονόητα. Όμως στην Ελλάδα του 21ου αιώνα μόνο αυτονόητα δεν είναι:
Κατάργηση του «κουκουλονόμου».
Κατάργηση των αντιτρομοκρατικών νόμων.
Κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’.
Άμεση απελευθέρωση του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού.
Η άμεση ικανοποίηση των παραπάνω αιτημάτων δεν είναι μόνο θέμα των έγκλειστων αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς και τους ποινικούς κρατούμενους, αλλά κατά κύριο λόγο αυτούς που βρίσκονται έξω αγωνιζόμενοι, όχι μόνο για τον ελευθεριακό κομουνισμό και την αναρχία, αλλά και αυτούς που αγωνίζονται για να δημιουργήσουν αναχώματα δημοκρατίας ενάντια στην επέλαση του νέου φασισμού. Μας αφορά δηλαδή ΟΛΟΥΣ.
Για μας η απεργία πείνας είναι το ύστατο μέσο κάθε αγωνιστή και θεωρούμε αυτήν την πράξη αυτοθυσίας ως έμπνευση και συνάμα κληρονομιά που πέφτει πάνω στις πλάτες εμάς των αγωνιζόμενων πολιτικά και κοινωνικά στην ιστορική αυτή φάση που ζούμε. Οι απεργοί ΠΡΕΠΕΙ να νικήσουν, όχι γιατί έτσι θα λυθούν όλα τα προβλήματα της κοινωνίας μας, αλλά γιατί έτσι θα έχει να επιδείξει μια μικρή (αλλά ουσιαστική κατά τη γνώμη μας) νίκη ο ανθρώπινος πολιτισμός.
Άσχετα με την κριτική που μπορεί ο καθένας να ασκήσει σε θέματα τακτικής ή ακόμα και πολιτικής ουσίας πιστεύουμε ακράδαντα ότι η έμπρακτη αλληλεγγύη μας είναι το λιγότερο που έχουμε να προσφέρουμε αυτήν την κρίσιμη στιγμή.
Τσιριτσάντσουλες
Ένα σοβαρό δείγμα του πολιτισμού κάθε κοινωνίας είναι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Αυτό που αποκαλούμε κατ’ ευφημισμό Δίκαιο. Στην Ελλάδα δεν απονεμήθηκε πραγματικά δικαιοσύνη ούτε για τα εγκλήματα των δοσίλογων και των ταγμάτων ασφαλείας κατά τη γερμανική κατοχή, ούτε για τα εγκλήματα του κράτους κατά τον εμφύλιο, ούτε για τα εγκλήματα της 7ετίας από τη χούντα αλλά -και εσχάτως- ούτε για τα οικονομικά εγκλήματα των ελλήνων ολιγαρχών που κάνανε το κράτος φέουδό τους και πλουτίσανε σε βάρος του λαού. Ο κρατικός μηχανισμός εξακολούθησε να ελέγχεται για πάνω από έναν αιώνα από τα ίδια πρόσωπα και τους απογόνους τους. Φασίστες, μεγαλοαστοί, λαμόγια, μαφιόζοι, μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια.
Σε αντίθεση με αυτή την προνομιακή σχέση των μεγάλων εγκληματιών -συνεργατών του αμαρτωλού κράτους- με τη δικαιοσύνη, βιώνουμε στη μνημονιακή Ελλάδα (κάτι όμως που ξεκινά πολλά χρόνια πριν) την εκδικητική μανία της δικαιοσύνης ενάντια στα κινήματα, τους πολιτικούς κρατούμενους, αλλά και τους σύγχρονους φτωχοδιαβόλους της κρίσης. Η βία απο το κράτος, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και την εξουσία που ασκείται στους φυλακισμένους και ειδικά σε αυτούς που σταθήκαν πολέμιοι αυτής της βίας (ανεξάρτητα αν το έκαναν με τον σωστό η λάθος τρόπο) είναι η ίδια με αυτή που ασκείται στους έγκλειστους οικονομικούς μετανάστες και πρόσφυγες πολέμου ,στον οποιονδήποτε είναι στο περιθώριο και προσπαθεί να επιβιώσει.
Μια σειρά νόμοι φασιστικής έμπνευσης (τρομονόμοι, ιδιώνυμα, ειδικές φυλακές, ειδικά δικαστήρια, ποινικοποίηση των φιλικών, συγγενικών και ιδεολογικών σχέσεων) έχουν περάσει στο Δίκαιο της χώρας ως «δημοκρατικοί» καταπατώντας, σχεδόν ξεσκίζοντας ακόμα και αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας. Όταν δε αυτοί οι νόμοι δεν είναι αρκετοί θεσμοθετούνται νέοι, πιο αυταρχικοί, με ταχύτητα αστραπής. Σε άλλες περιπτώσεις δε λαμβάνονται από το κράτος υπ’ όψιν οι νόμοι που υποτίθεται πως προστατεύουν τον πολίτη, χωρίς καμιά μετέπειτα τιμωρία για τους κρατικούς και παρακρατικούς λειτουργούς που τους παραβιάζουν. Δικαιοσύνη δηλαδή με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και αυτό είναι αναμφισβήτητα δείγμα του σάπιου πολιτισμού μας.
Ε, λοιπόν αυτό το Δίκαιο δεν είναι δίκαιο…
Από τις 2 Μαρτίου ξεκίνησε μαζική απεργία πείνας από πολιτικούς κρατούμενους σε διάφορες φυλακές της χώρας. Ο αριθμός των απεργών αυξάνεται καθώς περνούν οι μέρες. Τα αιτήματα αυτής της απεργίας πείνας είναι αυτά που κάθε νοήμων άνθρωπος με δημοκρατικές ευαισθησίες θα θεωρούσε αυτονόητα. Όμως στην Ελλάδα του 21ου αιώνα μόνο αυτονόητα δεν είναι:
Κατάργηση του «κουκουλονόμου».
Κατάργηση των αντιτρομοκρατικών νόμων.
Κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’.
Άμεση απελευθέρωση του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού.
Η άμεση ικανοποίηση των παραπάνω αιτημάτων δεν είναι μόνο θέμα των έγκλειστων αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς και τους ποινικούς κρατούμενους, αλλά κατά κύριο λόγο αυτούς που βρίσκονται έξω αγωνιζόμενοι, όχι μόνο για τον ελευθεριακό κομουνισμό και την αναρχία, αλλά και αυτούς που αγωνίζονται για να δημιουργήσουν αναχώματα δημοκρατίας ενάντια στην επέλαση του νέου φασισμού. Μας αφορά δηλαδή ΟΛΟΥΣ.
Για μας η απεργία πείνας είναι το ύστατο μέσο κάθε αγωνιστή και θεωρούμε αυτήν την πράξη αυτοθυσίας ως έμπνευση και συνάμα κληρονομιά που πέφτει πάνω στις πλάτες εμάς των αγωνιζόμενων πολιτικά και κοινωνικά στην ιστορική αυτή φάση που ζούμε. Οι απεργοί ΠΡΕΠΕΙ να νικήσουν, όχι γιατί έτσι θα λυθούν όλα τα προβλήματα της κοινωνίας μας, αλλά γιατί έτσι θα έχει να επιδείξει μια μικρή (αλλά ουσιαστική κατά τη γνώμη μας) νίκη ο ανθρώπινος πολιτισμός.
Άσχετα με την κριτική που μπορεί ο καθένας να ασκήσει σε θέματα τακτικής ή ακόμα και πολιτικής ουσίας πιστεύουμε ακράδαντα ότι η έμπρακτη αλληλεγγύη μας είναι το λιγότερο που έχουμε να προσφέρουμε αυτήν την κρίσιμη στιγμή.
Τσιριτσάντσουλες
Ρε παιδια ειστε ακομα ενεργοι; Δεν περιμενα στη Ζακυνθο να υπαρχει κατι τετοιο.