Η απόσυρση του «αντιρατσιστικού νομοσχεδίου» σήμανε την πρώτη ρήξη και το τέλος της ομοψυχίας των τριών κυβερνητικών εταίρων, που άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να αρχίζουν να φροντίζουν σιγά σιγά τα μαγαζιά τους για τις επόμενες εκλογές. Ειδικότερα το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ βλέποντας τα τραγικά ποσοστά τους στις δημοσκοπήσεις και συνειδητοποιώντας ότι έχουν γίνει κανονική ουρά της ΝΔ, αποφάσισαν να υψώσουν το ανάστημα, να φορέσουν αριστερό φερετζέ και να αντιταχθούν στην απόσυρση του νομοσχεδίου Ρουπακιώτη από το Σαμαρά. Τα μεν 2 μικρότερα κυβερνητικά κόμματα λοιπόν αναζητούν χωρίς οικονομικό κόστος «αριστερά» εύσημα, διαχωρίζοντας τη θέση τους από τη δεξιά ΝΔ, η δε ΝΔ χαϊδεύει τη δεξιά της πτέρυγα (boys from LAOS) και ελπίζει να τσιμπήσει ψήφους από τη δημοσκοπική επιρροή της Χ.Α. Στην πραγματικότητα τη ΝΔ βολεύει στα σχέδιά της η ύπαρξη των ακροδεξιών αντιλήψεων και η διάχυση τους στην κοινωνία, αρκεί να διατηρούν την παθητικότητα στην πράξη και να ψηφίζουν αυτή αντί της Χ.Α. Προτάσσει έτσι τη «σοβαρότητα» μαζί με την αποφασιστικότητα και τη «δημοκρατική ευαισθησία» της αγωνιώντας για το σύνταγμα και την ελευθερία της έκφρασης, έτσι ενώ στον τελευταίο τρομονόμο που στήριξε ποινικοποιούσε την προτροπή σε τρομοκρατική δράση, όπως π.χ. όταν λες: «να κάει το μπουρδέλο η βουλή», τώρα προστατεύει την ελευθερία να λες «πάμε να σφάξουμε μετανάστες». Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του...

Το ζήτημα με τη ρατσιτσική βία είναι πολύ πιο σύνθετο και απαιτεί πολύ περισσότερα για να αντιμετωπιστεί από ένα «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο. Το σχέδιο που προέκυψε μετά από οδηγία της Ε.Ε. και βασίζεται σε προηγούμενες αποφάσεις ευρωπαϊκών κοινοβουλίων που βασικά ποινικοποιούν την άρνηση του ολοκαυτώματος και τον αντισημιτισμό, προκαλεί το ξεσκέπασμα όλων των υποκριτικών συμπεριφορών των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Η τσάμπα προσποίηση αριστεροσύνης των ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, οι αριστερές κορώνες χωρίς ανάλογη δράση του ΣΥΡΙΖΑ, τα δεξιά διαπιστευτήρια της ΝΔ και η επιλεκτική διαμαρτυρία του ΚΚΕ για τη δυνητικά μελλοντική ποινικοποίηση των κομμουνιστικών απόψεων, μαζί με των φασιστικών. Αν δηλαδή τώρα ποινικοποιήσουν αυτούς λένε, αύριο μπορεί να θέσουν εκτός νόμου και εμάς. Δεν φάνηκε όμως να αντιτίθενται με το ίδιο σθένος στους πρόσφατους τρομονόμους και κουκουλονόμους που ποινικοποιούν «προθέσεις για διάπραξη» θεωρώντας ότι δεν τους αφορούν. Άλλωστε έχουν από χρόνια εγκαταλείψει την πρόθεση της επαναστατικής ανατροπής του καθεστώτος δίνοντας επανειλημμένα διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης σε κάθε περίπτωση εξεγερτικών γεγονότων. Όχι αδίκως βέβαια, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν υπάρχει ξανά περίπτωση κανένας λαός να επαναλάβει ένα αποτυχημένο πείραμα και να αποθέσει τις ελπίδες του για μια άλλη κοινωνία σε ένα μάτσο αριστερών γραφειοκρατών που μοιάζουν να βγήκαν από τη ναφθαλίνη.

Οι πράξεις ρατσιστικής βίας είναι πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου και ως τέτοιες μπορούν να αντιμετωπίζονται όταν υπάρχει πρόθεση εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας και προθυμία από τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές να κυνηγήσουν και να διώξουν τους δράστες. Με την επιρροή της Χ.Α. στις αστυνομικές δυνάμεις και την υποκριτική ευαισθησία της κυβέρνησης είναι βέβαιο πως τα φασιστικά «τάγματα εφόδου» θα δρουν ατιμώρητα πέρα από επιλεκτικές τηλεοπτικές συλλήψεις για το θεαθήναι.

Δεν μπορούμε βέβαια να ξεχνάμε τον οχετό που λέγεται τηλεόραση, τον κατεξοχήν φορέα των φασιστικών ιδεών στα σπίτια των τηλεθεατών τόσο με τον τρόπο παρουσίασης των αλλοδαπών εγκληματιών ως μάστιγα της χώρας ,υποβιβάζοντας παράλληλα τα πολιτικά εγκλήματα σε μεμονωμένα περιστατικά, όσο και με τους διάφορους σχολιαστές, παρουσιαστές, δημοσιοκάφρους και, δήθεν σοβαρούς, αναλυτές. Όλα τα καλοταϊσμένα κοράκια που λιβανίζουν την εξουσία που τους τρέφει, ενώ δυσφημούν και συκοφαντούν τις απεργίες, τους αγώνες ενάντια στο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, τους κατοίκους της Χαλκιδικής που πολεμούν τους χρησοθήρες και υπερασπίζονται τη φύση από τη βαριά μόλυνση, τις καταλήψεις, τους αγώνες των μαθητών, καθηγητών, φοιτητών, αγροτών, ναυτεργατών, εργαζομένων γενικότερα, και που τελικά είναι «υπέρ του δικαιώματος στην απεργία και τη διαμαρτυρία», αρκεί να γίνονται σπάνια και χωρίς να τους ενοχλούν. Ουσιαστικά μας λένε σκάστε και σκύψτε το κεφάλι, σφίξτε κώλους και στομάχια και δουλέψτε πιο πολύ και πιο φθηνά για να σώσουμε την Ελλάδα, εννοώντας αυτούς που μας κατέστρεψαν και που μας λένε πως θα μας σώσουν απ’ τη χειρότερη καταστροφή! Γελοίο μεσ’ την τραγικότητά του...

Για να τελειώνουμε, ο αντιφασιστικός αγώνας αρχίζει στο πεδίο της δράσης και προχωρά για να καταλήξει στο πεδίο των συνειδήσεων. Η φυσική απόκρουση των φασιστικών ομάδων στους δρόμους και τις γειτονιές χρειάζεται να συνδυαστεί με τη συστηματική και ευφάνταστη προπαγάνδιση των ελευθεριακών ιδεών, το ξεμπρόστιασμα των νοσταλγών του Χίτλερ και του Παπαδόπουλου και την απογύμνωσή τους από το δήθεν ανιδιοτελή φιλάνθρωπο πατριωτισμό που πουλάνε. Η ποινικοποίηση δεν ξεριζώνει τις φασιστικές αντιλήψεις από την κοινωνία. Η πληροφόρηση της ιστορίας των λαϊκών αγώνων, η ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων πέρα από την κυρίαρχη αντίληψη, το άνοιγμα των ματιών και του μυαλού, η γνώση γενικότερα, αυτό είναι το αντίδοτο στο δηλητήριο με το οποίο μολύνθηκε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας. Ως αναρχικοί, ως πολίτες, ως άνθρωποι εν τέλει, έχουμε μεγάλη ηθική υποχρέωση να πολεμήσουμε τη γάγγραινα του φασισμού και να την αποκόψουμε από το υγιές τμήμα της κοινωνίας πριν μολυνθεί σε τέτοιο βαθμό που ο γενικευμένος πόλεμος, εμφύλιος ή μη, θα γίνει η φυσική συνέπεια.

Σ’αυτούς που υποστηρίζουν ότι οι συμπλοκές με τις φασιστικές συμμορίες στους δρόμους δεν είναι η ενδεδειγμένη αντιμετώπισή τους, θα απαντήσουμε ότι όποτε αφήνουμε έναν χώρο στους φασίστες αυτοί θα τον κάνουν δικό τους και γενικά, κάθε φορά που η φασιστική απειλή υποτιμάται ή αντιμετωπίζεται μόνο λεκτικά, καταλήγει στο να γίνεται πιο απειλητική και επικίνδυνη. Γι’αυτό ούτε αέρα ούτε γη στους φασίστες. Οι φουσκωτοί παλικαράδες τους δε μας τρομάζουν γιατί ο πιο σκληρός μυς είναι η καρδιά και το δίκιο είναι με το μέρος μας και ατσαλώνει τη θέλησή μας. Οι φλόγες μας θα φωτίσουν το σκοτάδι που απλώνουν και τα όνειρά μας θα διώξουν τον εφιάλτη τους. Η ανθρωπότητα δεν έχει καιρό για άλλον ένα μεσαίωνα...