Η πρόσφατη επιστράτευση των καθηγητών από την κυβέρνηση συνεχίζει τον κατήφορο του ντόπιου πολιτικού συστήματος εξουσίας, που μετά και την επιστράτευση των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες και πιο πριν των ναυτεργατών, επιλέγει να ενεργοποιήσει ξανά τις κανιβαλικές τάσεις της κοινωνίας γνωστές ως «κοινωνικός αυτοματισμός».

Η δυσφήμηση των καθηγητών ως τεμπέληδων που αρνούνται να δουλέψουν 2 ώρες παραπάνω και ανάλγητων που δεν υπολογίζουν την αγωνία των μαθητών,βρήκε άφθονους εκφραστές στα τηλεοπτικά πλατώ. Η αποσιώπηση των υπολοίπων αιτημάτων και η παράβλεψη του γεγονότος ότι η κυβέρνηση επέλεξε να θέσει σε εφαρμογή την αύξηση ωραρίου τη δεδομένη περίοδο δείχνει καθαρά πώς κυβέρνηση και Μ.Μ.Ε. συνεργάζονται στενά για να χτυπούν τους αγώνες και την αλήθεια. Η ίδια η κυβέρνηση ήθελε να προκαλέσει την απεργία, να εκμεταλλευθεί τη συγκυρία και να συγκρουστεί μετωπικά με τους καθηγητές. Να τους απομονώσει λασπολογώντας και αν χρειαστεί να καταβάλλει αυταρχικά τις αντιδράσεις για τις αντιεκπαιδευτικές αλλαγές που ετοιμάζει. Δείχνει έτσι ξεκάθαρα τη «σιδηρά» της θέληση να συντρίψει κάθε αντίσταση ικανοποιώντας τους εντολοδόχους του εξωτερικού και τους ντόπιους εραστές του νόμου και της τάξης. Το ενδιαφέρον της Ν.Δ. να απορροφήσει τους ψηφοφόρους της Χ.Α. είναι τέτοιο που δεν διστάζει να υιοθετεί την ακροδεξιά ατζέντα και να καλλιεργεί τον εκφασισμό της κοινωνίας που υποκριτικά καταδικάζει στο πρόσωπο της χρυσής αυγής.

Ενώ λοιπόν η συκοφαντική τηλεπροπαγάνδα της κυβέρνησης συναντά τον απολιθωμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και την ηττοπαθή και ξεπουλημένη ηγεσία της ΟΛΜΕ, οι εργαζόμενοι της χώρας πέφτουμε σε αλεπάλληλες ήττες με κατεβασμένα τα χέρια. Φτάνουμε σε σημείο ακόμα και αδιόριστοι εκπαιδευτικοί να θεωρούν λάθος την απεργία όταν 10.000 λιγότεροι απ’αυτούς θα έχουν δουλειά τη νέα χρονιά λόγω της αύξησης των 2 ωρών, σε ένα κλάδο που η ανεργία χτυπάει κόκκινο.

Σίγουρα οι μαθητές είναι οι τελευταίοι που ευθύνονται για την κατάντια της εκπαίδευσης και οι πρώτοι που θα έπληττε η απεργία, αλλά δεν θα γλυτώσουν την περαιτέρω υποβάθμιση της παρεχόμενης παιδείας με τις συγχωνεύσεις και την επιστροφή στις τάξεις της δεκαετίας του ’60. Το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι επιστράτευσε τους καθηγητές για να υπερασπιστεί τους μαθητές είναι τουλάχιστον υποκριτικό, όταν όλη τη χρονιά πολλά μαθήματα δεν διδάσκονταν λόγω έλλειψης καθηγητών και οι μαθητές ξεπάγιαζαν σε τάξεις χωρίς θέρμανση.

Από την άλλη μεριά, στην Ελλάδα της ανεργίας, της αυξανόμενης φτώχειας και της θηλειάς του μνημονίου, κάθε αγώνας για την υπεράσπιση των μισθών, των δικαιωμάτων, των ελευθεριών, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ενάντια στα τσιράκια της τρόικας και των φασιστοειδών κάθε απόχρωσης, είναι μάχη που πρέπει να δίνεται για να κερδηθεί. Το αποτέλεσμα διαχέεται. Όταν μια μικρομεσαία κοινωνική ομάδα κερδίζει μια μικρή νίκη απέναντι στη λαίλαπα που ντόπιο και ξένο κεφάλαιο έχουν επιβάλλει, αυτό έχει θετικό αντίκτυπο για όλο το λαό. Ομοίως η ήττα του ενός, μετά άλλου ενόςκαι διαδοχικά όλων, οδηγεί την πλειοψηφία της κοινωνίας σε υποδεέστερη θέση, σε δυσκολότερο μετερίζι, όπου η οριστική ήττα και η ισοπέδωση των λαϊκών διεκδικήσεων έρχεται ακόμα πιο κοντά.

Για τους λόγους αυτούς και σε πείσμα της τηλε-κυβερνητικής προπαγάνδας,πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι το μεγαλύτερο όπλο που έχει ολαός για να υπερασπιστεί και να διευρύνει τα κεκτημένα του είναι η αλληλεγγύη. Όταν ο δίκαιος αγώνας του ενός γίνεται υπόθεση των πολλών, τότε δύσκολα χάνει. Όταν ο ένας χάνει γιατί οι πολλοί του γυρίζουν την πλάτη, δεν θ’αργήσει η μέρα που καθένας από τους πολλούς θα βρεθεί χτυπημένος πισώπλατα και θα έχει ήδη χάσει.

Η ανάγκη να αντιπαλέψουμε τον κοινό εχθρό όλοι μαζί, βρίσκει την πρακτική της εκπλήρωση με όρους ισότιμης εμπλοκής, συνευθύνης και συναπόφασης, μέσα από διαδικασίες οριζόντιας οργάνωσης , αμεσοδημοκρατικά, μακριά από λογικές εκπροσώπησης και ανάθεσηςτης ζωής μας σε «ειδικούς». Οι αυτοτελείς μικρές ομάδες με τη δημιουργία μη ιεραρχικών δομών συντονισμού δράσης και τη ζύμμωση ιδεών και πρακτικών αναμεταξύ τους, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν τη βασική μαγιά για να δημιουργηθούν στο κοντινό μέλλον περισσότερες, σοβαρά υπολογίσιμες, αυτόνομες εστίες αντίστασης που παράλληλα θα λειτουργούν ως παραδείγματα του νέου τρόπου οργάνωσης. Το σύστημα έχει μάθει να συνδιαλέγεται με επικεφαλής, εκπροσώπους των πολιτών με τους οποίους, άλλες φορές συναλλάσεται και άλλες τους καρατομεί. Όταν οι πολίτες δράσουν αυτόνομα αλλά συντονισμένα και μαζικά σαν σμήνος μελισσών, τότε η δύναμη της εξουσίας εκμηδενίζεται και η κυριαρχία της καταρρέει.

Για να έρθει αυτή η ώρα πιο κοντά, πρέπει να δείξουμε με τις πράξεις και το παράδειγμά μας ότι η άλλη κοινωνία είναι ουτοπία μέχρι τη μέρα που αρχίζουμε να τη χτίζουμε. Τα υλικά υπάρχουν και οι χτίστες είμαστε εμείς. Η επιτυχία μας θα είναι στο νέο οικοδόμημα να υπάρχει χώρος για όλους χωρίς «πάνω» και «κάτω». Αποτυχία θα είναι να παραμείνουμε σε έναν ετοιμόρροπο πύργο που όταν καταρρεύσει, όσο πιο χαμηλά βρισκόμαστε, τόσο περισσότερο θα μας πλακωσει. Ο χρόνος, εδώ και πολύ καιρό, μετράει αντίστροφα...