Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί στο εσωτερικό του αναρχικού χώρου ένας πλαστός, δήθεν ιδεολογικός, διαχωρισμός. Ένας διαχωρισμός που κατά τη γνώμη μου γεννήθηκε για δύο λόγους. Πρώτον γιατί στις πρωτόγνωρες κοινωνικές συνθήκες που ζούμε τα τελευταία χρόνια ο αναρχικός χώρος δεν έχει καταφέρει να τοποθετηθεί με ουσιαστικό τρόπο παρόλο που οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για τον πολιτικό του λόγο και πρακτική. Έχοντας ξεχάσει πόσο βασικό ρόλο παίζει για τον επαναστάτη η αυτοκριτική αδυνατεί να κατανοήσει πως τα θεωρητικά και οργανωτικά του μοντέλα είναι ξεπερασμένα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα από τη μία κάποιοι να διατηρούν το φαντασιακό ότι η κοινωνική επαναστατικοποίηση είναι θέμα χρόνου αφού η εξέγερση είναι κάτι σαν γονίδιο σε καταστολή στο κοινωνικό σώμα ("κοινωνιστές"). Από την άλλη η απελπισία και η οργή που γεννάει το " δε γίνεται τίποτα" σε συνδυασμό με μία αντίληψη του επαναστατικού αγώνα στα στενά όρια του τώρα ωθεί κάποιους στην προσήλωση στον ατομικό παράνομο αγώνα ("αντικοινωνιστές"). Δεύτερον γιατί στην πανσπερμία που θεωρείτε σήμερα "αναρχικός χώρος" λείπει εκείνο το συνθετικό στοιχείο που αποτελεί τη βάση κάθε πολιτικής κοινότητας, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να προσδιοριζόμαστε πολιτικά πάνω σε πλαστές και φαντασιακές ταυτότητες δημιουργώντας εσωτερικές φατρίες σε σύγκρουση και όχι πολιτικές τάσεις σε συνδιαμόρφωση. Προσπαθώντας να διακρίνω, ανάμεσα στις εκατέρωθεν λασπολογίες και τα μπινελίκια, τα χαρακτηριστικά αυτών των δύο πόλων καταγράφω τα εξής. Οι "κοινωνιστές" αντιμετωπίζουν την κοινωνία ως το συμπυκνωμένο καλό και το κράτος ως το συμπυκνωμένο κακό όπως πολύ σωστά έχουν γράψει οι σύντροφοι της Ασύμμετρης απειλής. Με άλλα λόγια αποσιωπούν το γεγονός ότι παρόλο που η εξουσία εκπορεύεται από το κράτος, η διάχυση της στην κοινωνία αποτελεί έργο και της ίδιας. Μάλιστα περνώντας μέσα από τα φίλτρα της αμάθειας και της υλικής και πνευματικής εξαχρείωσης της κοινωνίας, προσλαμβάνει πολλές φορές διαστάσεις βαρβαρότητας όπως τα ρατσιστικά πογκρόμ στα οποία το κράτος (μπάτσοι) έχει δευτερεύοντα και επικουρικό ρόλο. Επίσης οι "κοινωνιστές" φέρονται προσκολλημένοι σε ένα δυισμό. Το ένα σκέλος είναι μία ξεπερασμένη μαρξιστική ανάλυση του προλεταριάτου ως "περιούσια" τάξη και το άλλο σκέλος είναι μία αταξική στην ουσία ανάλυση που κρύβεται πίσω από έννοιες όπως "κοινωνία" και "λαός". Πατάει δηλαδή σε δύο βάρκες εξίσου τρύπιες. Τέλος οι "κοινωνιστές" θεωρούν οποιαδήποτε ενέργεια δεν ταυτίζεται με το επίπεδο της κοινωνικής συνείδησης '"ελιτισμό" και παράλληλα δίνουν μεταφυσική δύναμη τον "λαϊκό αυθορμητισμό". Οι "αντικοινωνιστές" αντίθετα αντιμετωπίζουν την κοινωνία συλλήβδην ως ανίκανη για οποιαδήποτε επαναστατική διαδικασία πράγμα που εάν είναι αληθές η επανάσταση δεν έχει κανένα νόημα αφού καμία ομάδα δε μπορεί να βιώσει την αναρχία μόνη της σε μία ελεύθερη κομμούνα σε κάποια μακρινή ουτοπία. Επίσης απαξιώνουν τις μη βίαιες μορφές αγώνα Πέρα όμως από τις διαφορές τους μπορεί, κανείς να εντοπίσει και ομοιότητες που φανερώνουν το κενό σημασίας αυτών των ταυτοτήτων. Μεγάλο κομμάτι των επιχειρημάτων και των δύο πλευρών είναι πιο πολύ μια προσπάθεια ετεροκαθορισμού από τον "αντίπαλο" παρά προϊόντα πολιτικής ανάλυσης. Οι "κοινωνιστές" για παράδειγμα θεωρούν τον παράνομο, ένοπλο ή μη αγώνα, ελιτίστικο και αντικοινωνικό αφού επικροτείται από τους "αντικοινωνιστές". Οι "αντικοινωνιστές" με τη σειρά τους, θεωρούν την ταξική ανάλυση άχρηστη αφού την κάνουν οι "κοινωνιστές". Ακόμα οι ταμπέλες των δύο πόλων είναι εξίσου ανόητες ειδικά σε συνδυασμό με τα επιχειρήματα τους. Η αποδοχή ή όχι της κοινωνικής απεύθυνσης ουδέποτε καταδείκνυε την ουσία μιας πολιτικής τάσης. Οι τάσεις δημιουργούνται από την αντίληψη μιας μερίδας συντρόφων σχετικά με την πολιτική ανάλυση, την πολιτική τακτική, το στόχο, καθήκοντα όπως φαίνεται βαρετά για κάποιους. Οι συνθήκες που διαμορφώνονται από την οικονομική κατάσταση και την "νεοεμφυλιακή" συστημική ρητορική επιβάλλουν τη δημιουργία μίας νέας πολιτικής αντίληψης και επαναστατικής κουλτούρας βασισμένης στην ουσιαστική αλληλεγγύη, τη σύνθεση, την οργάνωση και την κατανόηση του γεγονότος ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο με ότι αυτό συνεπάγεται. Πρέπει κυρίως να αποφασίσουμε αν η Επανάσταση είναι απλά ένα σύνθημα που λέμε μεταξύ μας ή ένας ρεαλιστικός πολιτικός στόχος. Πέρα από πλαστούς εσωτερικού διαχωρισμούς και τις παθογένειες του παρελθόντος. Πηγή:http://theparabellum.blogspot.com/