Νοηµατοδοτώντας τον αναρχισµό
Posted by zakynthiusrockius | Posted in Ιστορικά κείμενα | Posted on 1:04 μ.μ.
του Davide Turcato **
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο George Woodcock είχε πει ότι το έτος 1939 σηµάδεψε “τον αληθινό θάνατο του αναρχικού κινήµατος στην Ισπανία”. Οι οµάδες, τα περιοδικά, τα σχολεία και οι κοινότητες που ακολούθησαν “σχηµάτισαν µόνο το φάντασµα του ιστορικού αναρχικού κινήµατος”.[1]
Ο ισχυρισµός θα εκλαµβανόταν ως αληθοφανής και δεν θα εµφανιζόταν στις αναλύσεις για τον αναρχισµό απ' τις απαρχές του. Για µεγάλο µέρος της ιστοριογραφίας οι αναρχικοί ήσαν πάντοτε αναγκαστικά αποτυχηµένοι. Ο αναρχισµός, µε τη σειρά του, περιγράφεται ως νεκρή, θνήσκουσα ή καταδικασµένη ιδεολογία, ανάλογα µε την χρονολογική σκοπιά του καθενός. Η εξήγηση γιατί δεν µπορεί να είναι αλλιώς, γίνεται το έργο του ιστορικού....
Η µαρξιστική ιστοριογραφία ακολουθεί µια γραµµή καθιερωµένη από τον ίδιο τον Μαρξ που ονόµασε τον αναρχισµό µια µορφή σεχταρισµού τυπικής των πρώιµων σταδίων στην ανάπτυξη του προλεταριάτου. Μέσα σε αυτή την γραµµή ο αναρχισµός εντοπίζεται πάντοτε µε την πλευρά των χαµένων στην ιστορική πορεία. Έτσι, η κύρια αφηγηµατική της µαρξιστικής ιστοριογραφίας για τον αναρχισµό περιστρέφεται γύρω από το “τέλος”, το “θάνατο” ή τη “διάλυσή” του. Για παράδειγµα, ο ιταλικός αναρχισµός φαινοµενικά πέθανε µεταξύ 1877 και 1891, παρότι υπέβοσκε µεταξύ των χαµηλών τάξεων µέχρι και την επαύριο του Δεύτερου Παγκόσµιου Πόλεµου. Εν περιλήψει η µαρξιστική γραµµή έχει ως εξής: ασχέτως της υπό εξέταση περιόδου, µετά από µια εφήµερη ακτιβιστική ώθηση ο αναρχισµός υπέκυψε κατά το τέλος αυτής της περιόδου, φθίνοντας µετέπειτα επ’ αόριστον, και συχνά επιδεικνύοντας εκπληκτική ζωτικότητα στον επιθανάτιο αγώνα του. [2]
Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να είσαι Ελεύθερο Ον,
αν δεν μπορείς,
αν δεν αντέχεις, να είσαι πολεμιστήςn KAI NA ΠΟΛΕΜΑΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΩΡΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ...