Yves Le Manach
Από το βιβλίο « Ο Κήπος»
Εκδόσεις ‘Αλήστου Μνήμης’
Μετάφραση: Γ. Δ. Ιωαννίδης
Ο Yves Le Manach γαννήθηκε το 1942 στο Παρίσι. Από 15 χρονών δουλεύει σε εργοστάσια. Το τελευταίο διάστημα είναι άνεργος. Γράφει και εκδίδει μόνος του τις Artichauts de Bruxelles απ’όπου και τα δύο κειμενάκια.


Εκείνο που πρέπει να καταργηθεί, εξακολουθεί να υπάρχει και μαζί του συνεχίζεται και η φθορά μας...


ειμαστε ανθρωπινοι μόνο στο μέτρο που παράγουμε ελεύθερα την κοινωνική μας οργάνωση και μπορούμε να την επανεξετάζουμε όταν το απαιτούν οι περιστάσεις. Ο τρόπος με τον οποίον οργανωνόμαστε, αποκαλύπτει την ποιότητα της σχέσης μας με τον κόσμο. Δεν αρκεί να φτιάξουμε μια Αστική Μη-κερδοσκοπική Εταιρεία για να είμαστε οργανωμένοι. Το ν' ανα­ρωτηθούμε γιατί και πώς είμαστε μαζί, σημαίνει ότι δεν αναρωτιόμαστε μόνο πάνω στη φύση τής Δημοκρατίας, αλλά και πάνω στο νόημα της ζωής μας.
Αν αυτός εδώ ο κόσμος δεν με ικανοποιεί, αυτό συμβαίνει επειδή δεν με ικανοποιεί ο τρόπος με τον οποίο μάς οργανώνει. Θα ήθελα να μάς οργανώνει αλλιώς.



Ένα κράτος, ένα κόμμα, ένα συνδικάτο, κ.ο.κ., είναι τό­ποι μέσ' από τούς οποίους εκφέρονται ομιλίες και ορισμένοι άνθρωποι επεξεργάζονται κάποιες πρακτικές. Καμμιά φορά σου επιτρέπουν εκεί ν' ασκήσεις κριτική στις ομιλίες ή τις πρακτι­κές, αλλά σπάνια μπορείς να κάνεις κριτική στον ίδιο τον τόπο μέσ' από τον οποίο βγαίνουν αυτές οι ομιλίες και πρακτικές. Ο τρόπος με τον οποίον είμαστε οργανωμένοι σ' ένα χώρο, αποτε­λεί ιδιωτική ιδιοκτησία τής εξουσίας.
Συνεπώς, δεν αρκεί να τοποθετηθεί κανείς κριτικά πάνω στο περιεχόμενο τού δημόσιου διαλόγου. Θα πρέπει επίσης να τοποθετηθεί κριτικά πάνω στον τρόπο με τον οποίον οργανώνε­ται και μάς οργανώνει το δημόσιο διάλογο. Όταν το θέμα τής συζήτησης είναι η δουλειά, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο μάς οργανώνουν κοινωνικά προκειμένου να παράγουμε την υλική ζωή μας, συζητώντας τη δουλειά συζητάμε την ίδια την οργά­νωση. Ο δημόσιος διάλογος πάνω στην οργάνωση, ο δημόσιος διάλογος πάνω στο ίδιο το δημόσιο διάλογο, είναι το οντολογι­κό ζήτημα, της δημοκρατίας.








Μάς ερημώνουν, μάς χωρίζουν, τα χρόνια περνούν και δεν έχουμε αλλάξει τίποτε...

Αν δεν σκεφτομαστε τον τρόπο με τον οποίον είμαστε μαζί, αυτό συμβαίνει επειδή αυτός ο τρόπος θεωρείται πάντοτε σαν ένα δευτερεύον στοιχείο τής συζήτησης. Αυτό σημαίνει πως η δραστηριότητα που μάς ξανά-ενώνει δεν έχει τη δική της σκέψη.
Ή, πράγμα που είναι το ίδιο, σημαίνει πως η λογική τής οργάνωσης μετριέται αποκλειστικά και μόνο με τις πρα­κτικές (τα υλικά ή ιδεολογικά αντικείμενα που κατασκευάζου­με) που επιτρέπει. Έτσι υποτίθεται ότι το γεγονός πως εκδηλώνουμε τη θέληση να ζανά-ενωθούμε, δεν εκφράζει την επιθυμία μας να οργανώσουμε τη ζωτή μας αλλά πρόκειται απλώς για ένα τεχνικό φαινόμενο στην υπηρεσία ενός σκοπού, που είναι εξωτε­ρικός από το γεγονός ότι οργανωνόμαστε.
Συνέπεια αυτής τής σύλληψης είναι μια ωφελιμιστική θεώρηση τής οργάνωσης: η οργάνωση δεν είναι το υποστήριγμα τών σχέσεων μας, τών συμπαθειών και τών αντιπαθειών μας, αλλά μια απλή μορφή, ένα εργαλείο. Έτσι ο τρόπος με τον οποίο οργανωνόμαστε δεν έχει και πολλή σημασία άπαξ και πετυχαίνουμε το στόχο μας και το Κόμμα θριαμβεύει.
Την οργάνωση δεν τη σκεφτόμαστε σαν ένα φαινόμενο καθ' εαυτό αλλά αποκλειστικά και μόνο διά μέσου των αποτε­λεσμάτων της. Ο στοχασμός πάνω στην ίδια την οργάνωση έχει εκδιωχτεί από τον ορθολογικό πυρήνα τής σκέψης μας. Έχουμε τόσο πολύ αφομοιώσει την ωφελιμιστική σκέψη τής οικονομίας, ώστε αποδεχόμαστε χωρίς κριτική τον τρόπο με τον οποίο μάς οργανώνουν μέσα σ' ένα κράτος, σ' ένα κόμμα, σ' ένα εργοστάσιο ή στην «Ένωση για τα Δικαιώματα τού Αν­θρώπου».
Η θέληση μας να προσεγγίσουμε το ζήτημα τής εργα­σιακής απασχόλησης, και συνεπώς να προσεγγίσουμε τον τρό­πο με τον οποίο η οικονομία (η κεφαλαιοκρατία) οργανώνει τη ζωή - άρα να προσεγγίσουμε ενδεχομένως μια σύλληψη τού με ποιόν τρόπο μπορεί να διαλυθεί αυτή η οργάνωση τής ζωής —, οφείλει να εμπεριέχει την επιθυμία μας να ξανά-ενωθούμε ως αληθινά σκεπτόμενα υποκείμενα.
Ο στοχασμός μας πάνω» στη δουλειά και πάνω στον τρόπο με τον οποίο θα θέλαμε να δουλεύουμε (δηλαδή να οργα­νωνόμαστε), θα πρέπει να απορρέει από ένα κριτικό στοχασμό πάνω στον τρόπο με τον οποίο η κεφαλαιοκρατία μάς οργανώνει τόσο στη δουλειά όσο και μέσα στην κοινωνία (οικογένεια, σχολείο, αστυνομία, δικαιοσύνη, θρησκεία, κ.λπ.).
Η ικανότητα μας να ξανά-ενωθούμε όπως εμείς θέλουμε, να συζητούμε αδιάκοπα τον τρόπο με τον οποίον οργανωνόμαστε, είναι μια βαθύτατα ανθρώπινη δραστηριότητα, που αξίζει να την προσέξει η σκέψη μας και οι κριτικές μας. Μόνον η ικανότητά μας να ζανά-ενωθούμε δικαιώνει την ύπαρξη τής γλώσσας μας και τής επιθυμίας μας να επικοινωνούμε

"Crazy"