Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες περιόδους της ιστορίας των Η.Π.Α. μια και τότε τέθηκαν οι βάσεις για την ανάδειξη της χώρας σε υπερδύναμη. Η ολοκλήρωση της επέκτασης προς τα δυτικά και ένα νέο κύμα μαζικής μετανάστευσης (το 1860 μεγάλο μέρος του πληθυσμού αποτελείτο από μετανάστες πρώτης γενιάς) αποτέλεσαν τους κινητήριους μοχλούς της αμερικανικής βιομηχανίας, προσφέροντας άφθονες πρώτες ύλες και φθηνό εργατικό δυναμικό.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο καπιταλισμός βρισκόταν ακόμα στα πρώιμα στάδιά του, κάτι το οποίο μεταφράζεται σε απροκάλυπτη και εξοντωτική εκμετάλλευση των εργατών. Η εργάσιμη μέρα συνήθως άρχιζε με την ανατολή του ήλιου και τελείωνε με τη δύση του, ενώ η εργάσιμη εβδομάδα διαρκούσε από 6 έως 7 ημέρες. Ταυτόχρονα οι μισθοί των εργατών εξασφάλιζαν απλώς την επιβίωσή τους.

Οι μετανάστες αποτέλεσαν το πλέον εκμεταλλευόμενο και καταπιεσμένο κομμάτι της αμερικανικής εργατικής τάξης, αναλαμβάνοντας σχεδόν αποκλειστικά τις "βαριές" εργασίες (σιδηρόδρομους, ορυχεία, χυτήρια, τη βιομηχανία της ξυλείας, κ.ά.). Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι αυτό το κομμάτι της αμερικανικής εργατικής τάξης ταυτόχρονα υπήρξε και το πλέον δυναμικό κομμάτι της, λόγω του ότι οι ίδιοι άνθρωποι ήταν θύματα στυγνής εκμετάλλευσης και στην Ευρώπη (από όπου προερχόταν η συντριπτική τους πλειοψηφία) όπου ήταν αρκετά διαδεδομένες οι σοσιαλιστικές ιδέες και έτσι πολύ γρήγορα απέκτησαν ταξική συνείδηση.

Ο συνδυασμός της εξοντωτικής εκμετάλλευσης των εργατών και της υιοθέτησης ριζοσπαστικών ιδεών αποτέλεσε ένα εκρηκτικό μείγμα, το οποίο οδήγησε σε μια σειρά απεργιακών κινητοποιήσεων από την αρχή της δεκαετίας του 1870 σε διάφορους τομείς της βιομηχανίας σε ολόκληρη σχεδόν τη χώρα. Το κεντρικό αίτημα όλων αυτών των κινητοποιήσεων ήταν η καθιέρωση του οκτάωρου.



Το 1876, σε μια προσπάθεια καλύτερης οργάνωσης των εργατικών αγώνων, ιδρύθηκε το Εργατικό Κόμμα, το οποίο τον επόμενο χρόνο μετονομάσθηκε σε Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα προκρίνοντας την πολιτική δράση, διατηρώντας όμως τις επαφές του με τα συνδικάτα, ώστε να μπορεί να τα ελέγχει.

Μέχρι την αρχή της δεκαετίας του 1880 οι επαναστάτες σοσιαλιστές δεν είχαν μεγάλη απήχηση στο εργατικό κίνημα, όμως μετά την αποτυχία του Σ.Ε.Κ. να προωθήσει τα αιτήματα του εργατικού κινήματος αλλά και την άφιξη του Γιόχαν Μοστ, ιδρυτή της Μαύρης Διεθνούς και υποστηρικτή των ιδεών του Μπακούνιν και του Νετσάγιεφ, υπήρξε σημαντική ισχυροποίηση των επαναστατικών ιδεών στις τάξεις του εργατικού κινήματος

Στο Σικάγο, τη δεκαετία του 1880 οι αναρχικοί έχουν ισχυρή παρουσία και εκδίδουν 5 εφημερίδες, οι οποίες έχουν αρκετά μεγάλη κυκλοφορία. Τα αποτελέσματα της διάδοσης των επαναστατικών ιδεών φάνηκαν το 1884, όταν το τοπικό συνδικάτο καπνεργατών αποσπάσθηκε από τη συντηρητική Συνασπισμένη Επαγγελματική και Εργατική Ένωση καλώντας τα υπόλοιπα συνδικάτα να δημιουργήσουν ένα Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο, του οποίου η αγωνιστική κατεύθυνση φαίνεται από την κοινή διακήρυξη αρχών των 5 πρώτων συνδικάτων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των καπνεργατών: "Όλη η γη αποτελεί κοινωνική κληρονομιά, ο πλούτος είναι δημιούργημα της εργασίας, δεν μπορεί να υπάρχει καμία αρμονία ανάμεσα στους εργάτες και το κεφάλαιο, κάθε εργάτης οφείλει να αποσπασθεί από τα καπιταλιστικά πολιτικά κόμματα και να αφοσιωθεί στο συνδικάτο".

Μέχρι τον Απρίλιο του 1885 τα 22 από τα 32 συνδικάτα της πόλης (ανάμεσά τους και τα 11 μεγαλύτερα) συμμετείχαν στο Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο. Τον επόμενο χρόνο, το συνδικάτο άρχισε τον αγώνα για τη διεκδίκηση του οκτάωρου προτάσσοντας παράλληλα τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Η άποψη αυτή για τον αγώνα συνοψίζεται στην εισήγηση του Σπάιζ, η οποία υιοθετήθηκε από το Κεντρικό Συνδικάτο: "Απόφασή μας είναι να κάνουμε έκκληση στην τάξη των μισθωτών να πάρει τα όπλα για να προβάλει στους εκμεταλλευτές της το μοναδικό επιχείρημα που μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικό: ΒΙΑ. Μολονότι περιμένουμε ελάχιστα από την καθιέρωση του οκτάωρου, υποσχόμαστε με πίστη να βοηθήσουμε τα αδέλφια μας που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση σε αυτή την ταξική πάλη με όλα τα μέσα και τη δύναμη που διαθέτουμε, εφόσον και αυτοί θα συνεχίσουν να διατηρούν ένα ανοιχτό και αποφασισμένο μέτωπο ενάντια στους κοινούς μας καταπιεστές, τους αριστοκράτες αλήτες και τους εκμεταλλευτές. Η πολεμική μας κραυγή είναι: "θάνατος στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους!"

Έτσι, όταν κηρύχθηκε η γενική απεργία την Πρωτομαγιά του 1886 (στην οποία συμμετείχαν και τα συντηρητικά συνδικάτα) περίπου 40.000 εργάτες έλαβαν μέρος, αριθμός ο οποίος αυξήθηκε στις 65.000 τις επόμενες ημέρες.

Όπως ήταν φυσικό, ολόκληρη η αστυνομική δύναμη της πόλης τέθηκε σε επιφυλακή επικουρούμενη και από ιδιωτικούς αστυνομικούς.

Οι δύο πρώτες ημέρες κύλησαν ειρηνικά, όμως στις 3 Μάη, καθώς ο Σπάιζ μιλούσε σε 6.000 ξυλεργάτες, περίπου 200 αποσπάσθηκαν και κατευθύνθηκαν προς ένα εργοστάσιο ξυλείας, όπου και επιτέθηκαν στους απεργοσπάστες. Λίγο αργότερα, εμφανίστηκε δύναμη της αστυνομίας, η οποία άρχισε να πυροβολεί τους απεργούς. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν 4 και να τραυματιστούν δεκάδες απεργοί.

Την επόμενη ημέρα πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση περίπου 3.000 ατόμων, η οποία λόγω βροχής άρχισε να διαλύεται γύρω στις 10 το βράδυ. Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίστηκαν 180 αστυνομικοί με σκοπό να διαλύσουν τους εναπομείναντες απεργούς. Η απάντηση ήρθε με τη μορφή μιας βόμβας, η οποία έπεσε ανάμεσα στους μπάτσους τραυματίζοντας 66, εκ των οποίων οι 7 πέθαναν αργότερα. Οι μπάτσοι άρχισαν αμέσως να πυροβολούν σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας 200 περίπου απεργούς.

Τις επόμενες ημέρες οι αστικές φυλλάδες απαιτούσαν τη σύλληψη και την εκτέλεση όλων των "ανατρεπτικών" στοιχείων άμεσα.

Η αστυνομία συνέλαβε τους αναρχικούς Σπάιζ, Φήλντεν, Σουώμπ, Άντολφ Φίσερ, Τζωρτζ Ένγκελς. Λούις Λινγκ, Όσκαρ Νημπ, οι οποίοι μαζί με τον Πάρσονς, ο οποίος συνελήφθη αργότερα, έγιναν γνωστοί ως οι οκτώ του Σικάγο.

Η δίκη τους ξεκίνησε στις 21 Ιουνίου και τελείωσε στις 20 Αυγούστου 1886, όπου οι επτά καταδικάσθηκαν σε θάνατο και ο Όσκαρ Νημπ καταδικάσθηκε σε 15 χρόνια φυλάκιση. Ο Φήλντεν και ο Σουώμπ έκαναν αίτηση για χάρη και η ποινή τους μετατράπηκε σε ισόβια. Οι υπόλοιποι ζήτησαν ελευθερία ή θάνατο, με αποτέλεσμα οι τέσσερις να εκτελεστούν στις 11 Νοεμβρίου 1887 ενώ ο Λινγκ αυτοκτόνησε την προηγούμενη πυροδοτώντας ένα τσιγάρο με δυναμίτη μέσα στο στόμα του.

Οι αναρχικοί αποτέλεσαν ένα μόνο κομμάτι των εξεγερμένων του Μάη του 1886 και σαφώς δεν ήταν οι μόνοι, οι οποίοι πλήρωσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη συμμετοχή τους στην εξέγερση του Σικάγο. Όμως δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι συλληφθέντες ήταν αναρχικοί μια και αυτοί υπήρξαν το κομμάτι εκείνο των εξεγερμένων, το οποίο εκτός από τα μερικά αιτήματα πρότασσε πάντα τη βίαια πάλη ως το μόνο τρόπο για την επίτευξη του τελικού σκοπού, που δεν ήταν άλλος από την κοινωνική απελευθέρωση.

Έτσι, οι καταπιεστές επέλεξαν να καταδικάσουν τους οκτώ προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων αγωνιστών, αλλά ταυτόχρονα υποχρεώθηκαν να υποχωρήσουν σταδιακά στα μερικά αιτήματα των εργατών, ώστε να αποφύγουν την επανάληψη γεγονότων σαν αυτά της Πρωτομαγιάς του 1886.

Οι εξουσιαστές στην προσπάθειά τους να διαστρεβλώσουν το μήνυμα της εξέγερσης του Σικάγο βρήκαν άξιους συμπαραστάτες την καθεστωτική Αριστερά και τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, οι οποίοι προσπαθούν να καπηλευτούν τους αγώνες των εργατών ώστε να μετατρέψουν την Πρωτομαγιά σε μια απονευρωμένη επέτειο.

Όμως, το μήνυμα του Σικάγο παραμένει μέχρι σήμερα επίκαιρο και εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους εξεγερμένους.


"Crazy"