Πολλά θα μπορούσε κανείς να πει και να σχολιάσει για την επικίνδυνα εύκολα ανατρέψιμη πολιτική σκηνή και για τις αντιδράσεις των μαθητών, των φοιτητών και γενικότερα των νέων που βρίσκονται παθητικοί θεατές των "έργων" και των "κατορθωμάτων" των ανεύθυνων και. άπληστων φιλάργυρων ενηλίκων. Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς και για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές όλων· αυτών των σκανδάλων, των εγκλημάτων, των βιαιοπραγιών, των "μεμονωμένων περιστατικών". Μα ακόμα περισσότερα για το αποτέλεσμα όλων αυτών στη νέα γενιά που αυτή βέβαια πληρώνει το κάθε λάθος και ΝΑΙ! σε αυτήν την περιφρονημένη γενιά ανοίγεται άλλο ένα τραύμα που δε θα επουλωθεί ποτέ ανάμεσα στα αναρίθμητα πλήγματα που έχει δεχθεί...

Ξεκινώντας και καταλήγοντας στη συνέχεια στους νέους οι οποίοι βρίσκονται στο στόχαστρο ενός ανελέητου κυνηγητού ευθυνών θα ανατρίχιαζε κανείς σκεπτόμενος τη δύναμη που έχουν και τις δυνατότητες να την εκμεταλλευτούν... Ωστόσο είναι αξιοσημείωτη η έλλειψη οργάνωσης αλλά και ιδεολογίας. Η πλειονότητα των νέων είναι αποκομμένη από οτιδήποτε μπορεί να της δώσει το ερέθισμα ώστε να αναπτύξει άποψη και πιστεύω. Καταλήγουμε λοιπόν να ανατρέφουμε ματαιόδοξους και άβουλους ανθρώπους ως φερέφωνα των συμφερόντων ολίγων, που συγκεντρώνουν εντέλει μεγάλη εξουσία στο πρόσωπό τους, είτε υλική, είτε άυλη. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ο Δημοκρατικός χαρακτήρας του πολιτεύματος κάθε άλλο παρά ελευθερία και ισότητα πλέον προσδιορίζει, καθώς είμαστε δέσμιοι των ολίγων αυτών με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να μιλήσουμε πια αυτό καθεαυτό για Δημοκρατία αλλά για ένα πολίτευμα τύπου «Κοινοβουλευτικής Ολιγαρχίας» όπου υπάρχει μεν Βουλή -ως υποτιθέμενη εκπροσώπηση του λαού-, κυβερνούν δε αυτοί που τελικά έχουν αποκτήσει, με οποιοδήποτε τρόπο, κάποιο τύπο εξουσίας.

Εδώ λοιπόν τίθεται το ερώτημα πώς φτάσαμε στη παρούσα κατάσταση ή κατάντια αν σας βολεύει. Πώς η γενιά ενός Πολυτεχνείου χάθηκε και η αμέσως επόμενη απείχε μίλια από αυτήν. Πώς πλέον το ιδανικό πρότυπο των φιλήσυχων και αισιόδοξων πολιτών είναι ο νέος που δεν διεκδικεί, που δεν απαιτεί, που δεν θέλει να ανατρέψει, αντίθετα υποστηρίζει ένα γερά βασισμένο, σάπιο κατεστημένο όπου αξίες και ιδέες εξευτελίζονται μέσα στο μικροαστικό, αδιάφορο τρόπο ζωής ενός ενήλικα. Λίγα χρόνια μετά από την περίφημη αυτή έκρηξη του Πολυτεχνείου -και όχι μόνο- καταφέραμε τελικά να παρουσιάζουμε υπέρτατη κατάπτωση πνευματική και ηθική, αρνούμενοι το μεγαλύτερο μας δικαίωμα, την ελευθερία στη σκέψη, στο λόγο, στη ζωή. Γιατί σαφώς αυτός που δεν έχει γνώμη και δεν παίρνει θέση είναι ανύπαρκτος, πνευματικά νεκρός. Συνεπώς κατά πόσο μπορούμε να θεωρηθούμε πολίτες και υποστηρικτές ενός πολιτεύματος και μάλιστα να αποζητήσουμε την λαϊκή κυριαρχία;

Η απάντηση συντριπτική, αφού όχι τόσο ανενεργοί είμαστε, όσο εχθροί της ελευθερίας και της Δημοκρατίας της ίδιας. Γιατί ποιος θα μπορούσε να είναι πιο επικίνδυνος από αυτόν που δεν ασχολείται με τα κοινά
και δεν είναι ενεργός πολίτης, όπως υποστήριζαν και οι Αρχαίοι; Στα χρόνια μας, βασιλεύει η φασιστική ημιμάθεια των ολίγων αυτών προαναφερθεισών που και οι ίδιοι αυλόδουλοι καθώς είναι υποκλίνονται στις μεγάλες δυνάμεις, την πηγή του κακού. Έτσι κυρίες και κύριοι, η γενιά μας, αυτή που δεν γνώρισε ούτε πολέμους ούτε εμφυλίους, ούτε δικτατορίες, ΑΥΤΗ είναι η μόνη που δεν ήταν ποτέ πραγματικά ελεύθερη. Και εμείς ως νέοι θα εθελοτυφλούμε και θα συγκαλύπτουμε το ψεύδος, τις αυθαιρεσίες, την εκμετάλλευση, το ρατσισμό, τον αντιλαϊκό, χιτλερικό πολλές φορές χαρακτήρα των κυβερνώντων και μη τυπολατριών;;; Δε θα προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε, να πολεμήσουμε ενάντια στις προκαταλήψεις και στη παράλογη επανάπαυση που κυριαρχεί δυστυχώς σε γενικό επίπεδο;;;

Αν αυτό και μόνο αυτό προσπαθούσαμε, τότε θα λεγόμασταν νέοι. Γιατί για να το επιτύχεις αυτό, να σκεφτείς μόνο, να ενημερωθείς, να προβληματιστείς, να συζητήσεις, πρέπει πρώτα να έχεις άποψη και να αποκολληθείς από όλα όσα έχεις διδαχθεί και όσα θεωρείς δεδομένα. Με λίγα λόγια αρχικά θα πρέπει κανείς να απαρνηθεί το κατεστημένο της ίδιας του της ζωής για να καταφέρει να εστιάσει και να δημιουργήσει τη δική του προσωπικότητα, και όχι να του τη δημιουργήσουν άλλοι. Κατ' αυτό το τρόπο θα βρει ταυτόχρονα την ιδεολογία του συνειδητοποιώντας και αποδέχοντάς τη εν καιρώ. Φυσικά δε μπορούμε να έχουμε τη ψευδαίσθηση του ιδεώδους, καθώς δεν μπορεί να εφαρμοστεί, πόσο όμως διαφορετικά θα ήταν αν οι νέοι αγωνίζονταν για ένα καλύτερο κόσμο γνωρίζοντας πρώτα το δικό τους;;; Αν κατανοούσαν ότι έτσι πάλευαν για το ίδιο τους το μέλλον και τα προδομένα όνειρα τους;;;

ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΤΑΙΑ ΖΩΗ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΝΑΣ ΜΑΤΑΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΜΑΤΑΙΑ ΟΝΕΙΡΑ..."

R.A.

(Έντυπο τοίχου που βρήκαμε αφισοκολλημένο στους τοίχους της πόλης, από άγνωστο συνάνθρωπό μας, και πήραμε την πρωτοβουλία να το αντιγράψουμε και να το αναδημοσιεύσουμε. Μας ξανα-άγγιξες R.A..)