-Ποιός..;
-Ο Τζίτζιρας
-Πέρνα μέσα
Η πόρτα άνοιξε και μπήκε ένας χοντρούλης με χοντρά γυαλιά Προχώρησε στο βάθος βιαστικά, ανήσυχος
-Ο δήμαρχος.. αποπειράθηκε να κάψει το δημαρχείο, είπε ο Τζίτζιρας και ξεροκατάπιε.
Ο Μίτζιρας σύσπασε τους μυς του προσώπου του για να τους φέρει σε θέση ξεσπάσματος γέλιου αλλά στην πορεία το πρόσωπο του σκοτείνιασε
-Γαμώ.. το κέρατο μου μέσα.. Γιατί το κανε αυτό;
-Λένε ότι ήθελε να κρύψει ενοχοποιητικά στοιχεία, ξανά ξεροκατάπιε, μάλλον όλες αυτές οι φήμες για τα παράνομα δάνεια αληθεύουν..και
Το βλέμμα και των τριών πλανήθηκαν στον ουρανό του ταβανιού, γκρίζος, τσιμεντένιος, βρόμικος κακοφωτισμένος από μια λάμπα γυμνή στη μέση του δωματίου. Έμειναν καθισμένοι στις ξύλινες καρέκλες. Στο τέλος ο Μιτζικότζιρας γύρισε με αβεβαιότητα και είπε
-Τώρα, για να καταλάβω..θα το αναβάλουμε;
-Εσύ τι λες ρε Μοτζικότζιρα; Τι θες να τελειώσουμε αυτό που άρχισε αυτός; Μήπως να δώσουμε ενα χεράκι να τον βοηθήσουμε κιόλας να βγει από την φυλακή;
-Μα τι σημασία έχει εμείς θα κάψουμε το δημαρχείο για τρομοκρατικό χτύπημα, τι σχέση έχουμε εμείς με αυτόν... θα αφήσουμε και τις προκηρύξεις μας και..
-θα κάψουμε μιας και καλής τα ενοχοποιητικά στοιχεία που προσπάθησε να καταστρέψει ο δήμαρχος...
-ναι αλλά εμείς θα δώσουμε ένα μήνυμα στο λαό...
-Ναι, ότι ο δήμαρχος είναι αντιεξουσιαστής.
Σιγή.σκέψεις μέσα στα μάτια τους.
-Μήπως να το δούμε αυτό το τελευταίο που είπες, μίλησε ο Τζιτζιρας
Ο Μίτζιρας άναψε ένα τσιγάρο και ο Μιτζικότζιρας έβαλε ποτό σε όλους. Ο καπνός σύρθηκε στον αέρα , άγγιξε την λάμπα και χάθηκε στο φως
-Λοιπόν, λέει ο Μίτζιρας, κατά τα φαινόμενα δεν πρέπει να αρνηθούμε ότι η αποτυχημένη ενέργεια του Δημάρχου δεν παύει να είναι μια προσπάθεια τρομοκρατικού χτυπήματος, όποια και αν ήταν τα κίνητρα του δημάρχου
-Ένα άμεσο τρομοκρατικό χτύπημα στον κρατικό μηχανισμό φώναξε ο Τζιτζιρας , με ένα πάθος που παράπαιε μεταξύ ενθουσιασμού και τσαντίλας.
Τα τσιγάρα ανάψαν και η συζήτηση συνεχίστηκε για πολύ.

Εν το μεταξύ ένα μεσημέρι πριν 3 χρόνια...

-Κύριε δήμαρχε, εντάξει μπορείτε να κατέβετε από το σκαμπό. Τα πήρα τα μέτρα, την άλλη βδομάδα η στολή σας θα είναι έτοιμη.
Ο ράφτης μάζεψε τα πράγματά του στην τσάντα και έφυγε από το γραφείο.
-Είναι πολύ καλός ράφτης, είπε ο αυλάρχης. Δήμαρχε θα έχεις την καλύτερη στολή στην παρέλαση
-Και εγώ το πιστεύω αυλάρχη μου.
Σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο είπε με απλανές βλέμμα
-Αυτός ο ενετικός γάμος πάνω στην πλατεία που έκαψαν το λιμπροντόρο θα είναι μια επανάσταση για την κοινωνία μας.
-Θα δώσει μια κουλτούρα στους πολίτες σου κύριε δήμαρχε, είπε ο αυλάρχης καθώς του έτρεχαν τα σάλιατα.
Κοίταξε τον αυλάρχη με ειρωνεία και μουρμούρησε
-Να χέσω στην κουλτούρα των ανθρώπων.
Αυτό που δεν ήξερε ο αυλάρχης ήταν ότι πριν από 20 χρόνια ο Δήμαρχος, όντας μέλος μιας γιάφκας στην πόλη που σπούδαζε, τον είχαν περιγελάσει οικτρά γιατί είχε προτείνει σαν καλό στόχο τρομοκρατικού χτυπήματος το δημαρχείο της πόλης. Οι μομφές που δέχτηκε εκείνη την αποφράδα μέρα τον όργισαν, τόσο που δεν ξανά πάτησε στην γιάφκα. Τότε ήταν που ορκίστηκε μια μέρα να πετύχει μόνος του τέτοιο μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα ικανό να αφυπνίσει μια ολόκληρη κοινωνία.
Τα χρόνια περάσαν και το χρέος αυτής της κατάρας τον βάραινε...Και έτσι καθώς διαδέχτηκε η ζωή του την μια θέση μετά την άλλη έφτασε και στην θέση του δημάρχου. Εδώ σε αυτή την θέση συνέλαβε και έβαλε σε εφαρμογή ένα τρομαχτικά τρομοκρατικό σχέδιο που πίστευε ότι θα αφυπνούσε ακαριαία τον δήμο του.
Το σχέδιο του ήταν να αναπαραστήσει τον γάμο τον βασιλιάδων πάνω στην πλατεία που κάποτε χύθηκε το αίμα που ελευθέρωσε τον δήμο από τους βασιλιάδες του...

Από το Φάσκελο 2