Τα τελευταία χρόνια η πόλη μας παρουσιάζει μιά εικόνα έντονης παρακμής. Δημόσια κτίρια εγκαταλελειμμένα, κοινόχρηστοι χώροι εμπορευματοποιημένοι ή αν δεν προσφέρουν οικονομικό όφελος αφημένοι στην τύχη τους. Η λογική του κέρδους έχει εισβάλει σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας και έχει καταργήσει την έννοια του δημόσιου χώρου.
Τα πεζοδρόμια, όπου υπάρχουν, είναι κατακλυσμένα από εμπορεύματα ή σταθμευμένα αυτοκίνητα και οι πλατείες γεμάτες τραπεζοκαθίσματα. Δύσκολα βρίσκει κάποιος ένα παγκάκι, μιά ήρεμη γωνιά για να ξεκουραστεί, να μιλήσει, να ερωτευτεί. Όλα “προσφέρονται” έναντι αμοιβής. Ο πολιτισμός του καταναλωτισμού μας έμαθε να πληρώνουμε γιά τα πάντα, όπως το να κάτσουμε σε μιά πλατεία ή ακόμη και για την φαντασία μας. Ο καπιταλισμός εξαλείφει σιγά σιγά κάθε σπιθαμή κριτικής και λογικής σκέψης.
Η ψευδαίσθηση της αφθονίας μέσω της κατανάλωσης μας έχει κάνει να χάσουμε τις έννοιες της κοινότητας και της συλλογικότητας. Αλλά δυστυχώς ξεχνάμε ότι χωρίς αυτές δεν μπορεί να υπάρξει καμιά απόλαυση και ελευθερία.
Όλη η κίνηση της κοινωνίας μας περιστρέφεται γύρω από την λατρεία της κατανάλωσης. Από το πρωί μέχρι το βράδυ και έως το άλλο πρωί, κάθε πτυχή της ζωής μας είναι κατακλυσμένη απο τα “μαγικά εμπορεύματα”. Ακριβά αυτοκίνητα, επώνυμα ρούχα, “in” μαγαζιά, “high” καταστάσεις... ματαιδοξία στα φουλ και πνέυμα πουθενά, απαραίτητες προυποθέσεις για να συντηρηθεί και να διαιωνιστεί το σάπιο καπιταλιστικό μας σύστημα.
Το χρήμα έρχεται ζεστό ζεστό, άπο αέρα και θάλασσα και παρά την κρίση που έχει αγγίξει
τους πιό αδύναμους κρίκους, εδώ οι περισσότεροι στο "παραδεισένιο" μας νησί τρίβουνε τα χέρια τους και λένε “δόξα τω θεό, καλά πήγαμε και εφέτο, ε, του χρόνου βλέπουμε”.
Αυτό όμως που δεν βλέπουμε είναι ότι η πραγματική κρίση βρίσκεται μέσα μας. Αλλά μέσα μας βρίσκεται επίσης και ο πραγματικός πλούτος και αυτός δεν είναι άλλος άπο το συλλογικό πνέυμα.
Καμία κοινωνία και κανένας πολιτισμός δεν προχώρησε και δεν δημιούργησε χωρίς να έχει
αναπτύξει σε υπέρτατο βαθμό το πνεύμα της κοινότητας.
Γιά να επανακτήσουμε όμως το πνεύμα της κοινότητας πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε εκείνους τους μηχανισμούς που λειτουργούν εναντίον της, όπως ο ατομικισμός, η διαίρεση και ομαδοποίηση της κοινωνίας, η παραίσθηση της οικονομικής και κοινωνικής εξάρτησης από κράτος και αφεντικά κ.α. και να στραφούμε εμείς ενάντια σε αυτούς, με αμεσοδημοκρατικές, αυτοοργανωμένες και αυτόνομες συνελεύσεις και δράσεις, σπάζοντας το φόβο για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο για μας και τα παιδιά μας.
Για αυτό εμείς, με όπλα την συνείδηση και την αυτοοργάνωση, επιλέξαμε τη συγκεκριμένη παιδική χαρά, η οποία είναι κλειδωμένη 2 χρόνια επειδή μαζεύονταν μετανάστες και φυσικα διαλυμένη με το πέρασμα των χρόνων, και την απελευθερώσουμε.
Συγκεντρωθήκαμε λοιπόν, περίπου 30 άτομα, νωρίς το πρωί της κυριακής όπου σπάσαμε το λουκέτο και μπήκαμε, την επισκευάσαμε, μοιράσαμε κείμενα στη γειτονιά και περάσαμε μιά πολύ όμορφη μέρα.

Η συνέχεια είναι στο χέρι και στη συνείδηση όλων μας. Δεν περιμένουμε τίποτα από κανέναν. Αν δεν δρούμε εμείς δεν θα δράσει κανείς για μας. Είναι καιρός επιτέλους να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν άρχοντα να μας λέει τι να κάνουμε και τι να μην κάνουμε. Το να συντηρηθεί και να παραμείνει καθαρή, ανοιχτή και ελεύθερη για όλους η παιδική χαρά και ο κάθε δημόσιος χώρος είναι ευθύνη και δικαίωμα όλων.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΩΡΟΙ
=
ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ...ΦΑΝΤΑΣΙΑ...
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ